هنر موسیقی از نگاهی در گام اول به دو بخش تئوری و عملی تقسیم می شود:
دو پایه ی اصلی شروع موسیقی (چه هدف نواختن ساز باشد، چه آهنگسازی، چه رهبری ارکستر و...) سلفژ و تئوری موسیقی هستند که در سراسر دنیا در هنرستان ها و کنسرواتوارهای موسیقی در آغاز تدریس می شوند.
تئوری موسیقی به بررسی قواعد و قوانین و نشانه های موسیقیایی می پردازد که در طول قرون متمادی به صورت فعلی درآمده اند.
سلفژ نیز خود به دو بخش زیر تقسیم می شود:
- پارلاتی/parlati (دیدخوانی/sight-reading): که در آن هنرجو باید با استفاده از ضرب زدن با رعایت ریتم ها، نام صحیح نت ها را بیان کند (دشیفراژ).
- کانتاتی/cantata (دیدسرایی/sight-singing): که در آن هنرجو باید علاوه بر رعایت ریتم و ضرب زدن و نام نت ها، نت ها را به صورت آهنگین بسراید و در واقع زیر و بمی آن ها را نیز اجرا کند.
ملودی: سیر خطی موسیقی که از تعدادی نت به دنبال هم تشکیل شده و در ساده ترین حالت خود نیز وابسته به دو عامل زیروبمی و کشش صداست.
آکورد: تعدادی (معمولا ۳ یا بیشتر) نت یا صدا که به صورت هم زمان شنیده می شوند.
گام: تعدادی نت که با نظمی مشخص به صورت متوالی پشت سر هم قرار گیرند.
هارمونی: علم بررسی و پیوند آکوردها (خط عمودی موسیقی) که از مبانی آهنگسازی به شمار می رود.
کنترپوآن: علم پیوند ملودی های مجزا با یکدیگر که از مبانی آهنگسازی به شمار می رود
برای پیاده کردن ویژگی اول، یعنی نواک یا زیر و بمی خط موسیقی، ابتدا باید الفبای موسیقی را بیاموزیم.
